கொஞ்சம் திரும்பி பாருங்கள்

     அது ஒரு பொருளாதர ரீதியாக பின்தங்கிய ஊர். அங்கு மனித நேயமிக்க தச்சு வேலை தொழிலாளி, அதிகாலை அடுத்த ஊருக்கு வேலைக்கு சென்று இரவு வீடு திரும்பும் சராசரி வழ்க்கை. அந்த ஊரில் இறந்தவர்களை மரத்தாலான சவப்பெட்டியில் வைத்து புதைக்கும் பழக்கம். ஒவ்வொரு இறப்பின் போதும் இறந்தவரை சார்ந்த குடும்பம், உள்ளூரில் சவப்பெட்டி கிடைக்காமல் அடுத்த ஊர் சென்று அதிக விலை கொடுத்து வாங்கி வரவேண்டிய நிலை, இதனால் பொருளாதார பற்றாக்குறை மற்றும் அலைச்சல் சேர்ந்து, உயிர் இழப்பின் துக்கத்தை மேலும் அதிகரிக்கிறது. 

       அந்த தச்சு தொழிலாளிக்கு, அந்த மக்களின் துயரத்தை போக்க, இறப்பு ஏற்படுகிற நாள் மட்டும் வேலைக்கு விடுப்பு கொடுத்து விட்டு, அடக்க விலையில் சவபெட்டிசெய்து உதவி செய்யும் எண்ணம் எழுகிறது. அதை செயல் படுத்தும் போது சக மனிதர்களுக்கு உதவியதில் உள்ளூர ஆனந்தம். நாட்கள் நகர்கின்றன, இடையில் சில காலம் இறப்பின் எண்ணிக்கை கூட , ஏற்கனவே செய்து வந்த வேலையை விட்டு விட்டு சவப்பெட்டி செய்வதை முழு நேர தொழிலாக தொடர்கிறார். தன் வாழ்க்கை தேவைக்காக அடக்கவிலையுடன் சிறிதளவு லாபம் கூட்டி விற்கும் நிலை. ஊரில் உள்ள மக்களுக்கு தச்சரின் மேல் அன்பும் பாசமும் அதிகரிக்கிறது, தச்சனுக்கும் தான் மக்களுக்கு உதவியாக இருப்பதில் பெரும் மகிழ்ச்சி.

   சிறிது காலம் செல்கிறது ஊரில் இறப்புகள் குறைகிறது. தச்சனுக்கு வருமானம் குறைகிறது. ஒரு காலை நேரம் தச்சன், வீட்டு திண்ணையில் உட்கர்ந்து கொண்டு யாராவது சவபெட்டி வாங்க வருகிறார்களா என்று எதிர்பார்த்து உட்கார்ந்துகொண்டிருக்கிறான்.

   திடீரென்று தான் எதை எதிபார்த்து கத்திருக்கிரோம் என்ற நினைப்பு அவனை துனுக்குற வைக்கிறது, கண்ணில் தாரைதாரையாக நீர்.

  தச்சன், தான் சக மனிதனின்  துயரததை போக்க மேற்கொண்ட ஒரு செயல், தன்னையும் அறியாமல் யாருக்காவது மரணம் ஏற்பட்டு, சவப்பெட்டி வாங்க வரமாட்டார்களா? என்ற நிலையில் இருப்பதை எண்ணி வருந்துகிறான்.

   மீண்டும் அடுத்த ஊர் வேலை, விடுமுறை நட்களில் சேவை, சேர்த்த பொருளின் மீதியில் அடுத்தவருக்கு உதவி, இது தச்சனின் புதிய வாழ்க்கை.

   பின் குறிப்பு : சுமார் பதினைந்து வருடங்களுக்கு முன், மெரினா கடற்கரையில் சுண்டல் சாப்பிட்டு (உபயம் - சுண்டல் விற்கும் சிறுவன் ) அந்த பேப்பரில் படித்த கதை, எழுதியவர் பெயர்/ எந்த பத்திரிக்கை எனக்கு நினைவில்லை.

   அந்த எழுத்து நடையின் வீச்சு மற்றும் ஆழம் அதிகம். என் நினைவில் நின்ற கருவை வைத்து இங்கு பதிவிடுகிறேன்.

இந்த கதை சொல்லும் நீதி :

இன்று பல்வேறு துறைகள்  (தனியார், அரசுத் துறைகள், தன்னார்வ அமைப்புகள் etc…)  எந்த நோக்கத்த்ற்காக அது தோற்றுவிக்க பட்டதோ , அந்த அடிப்படை அடிப்படை நோக்கத்தில்/கொள்கையில்/செயல்பாடுகளிலிருந்து வெகுதூரத்தில் வந்து நிற்கின்றன, ஏன் இன்னும் சொல்லப்போனால் அதன் நோக்கத்திற்கு எதிர்மறையாக கூட செயல்பட்டுகொண்டிருக்கின்றன.

என் கன்னோட்டத்தில் சில அமைப்புகள், தனியார்  மற்றும் அரசு துறைகள் பற்றி சுருக்கமாக ;

1. அரசியல்வாதிகள் : தன்னலம் இல்லாமல் மக்களை கல்வி, பொருளாதரம் ,சுகதாரம், வழிகாட்டுதல் என்று சமூக மேம்பாட்டுக்காக செயல்பட வேண்டியவர்கள்,  அதற்கு நேரெதிராக சுயநலமாகவும், சமூக அக்கறை இன்றியும் செயல்பட்டுகொண்ட் இருக்கிறார்கள்.(இவர்கள் தெரிந்தே தவறு செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள் )
2. காவல்துறை : சுருக்கமாக சொன்னால் மக்களுக்கு உற்ற நண்பனா இருந்து, சமூகத்தில்  நிலவும், பல்வேறுதரப்பட்ட குற்றங்களை குறைத்து அமைதியை ஏற்படுத்துவது அதன் அடிப்படை நோக்கம். ஆனால், இன்று பெரும்பாலும் அதிகாரத்தை பயன்படடுத்தி எந்தெந்த வழிகளில் பணம் பன்னுவது என்ற ரீதியில் தான் செயல்படுகிறது.

3.  வங்கிகள் : இவைகளின் செயல்பாடும் பல சமயங்களில் அதன் நோக்கத்திலிருந்து மாறுபட்டே செயல்படுகிறது. சமீபத்தில் சக பதிவர் திரு. திரவிய நடராஜன் சார் அவர்கள் கூட, ஒருகுறிப்பிட்ட சேவை குறைபடு பற்றி கோபத்தோடு பதிவிட்டிருந்தார்கள்

(http://lawforus.blogspot.com/2010/06/blog-post_23.html )

இதுமாதிரி, வருமானவரித்துறை, கல்வி, சுகாதாரத்துறை, சட்டம், நீதிதுறை (சமீப காலங்களில் பல சர்ச்சைகள்) etc…  என்று தனிதனியாக பதிவிடலாம்.

என் மனதுக்குள் தோன்றுவதை முழுமையாக எழுத்துக்களில் வெளிப்படுத்தும் திறமை என்னிடம் இல்லை என்பதை  எழுத ஆரம்பித்தவுடனே தெரிந்துகொண்டேன்.

இது எனது முதல் பதிவு, எழுத்துப்பிழைகள், கருத்துப்பிழைகள் இருப்பின் பொறுத்துக்கொள்ளுமாறு அனைவரையும் வேண்டுகிறேன்